Opowiadanie o relacjach Soreny i Zena - moje luźne przemyślenia

Właśnie przeczytałam ponownie opowiadanie kumpeli, dotyczące relacji pomiędzy Soreną i Zenardem. Jest to story, które powstało na fali naszego zainteresowania mangą "Damekoi" - bardzo ciepłą i przyjemną w odbiorze obyczajówką. Kumpela uznała, że ciekawie byłoby stworzyć opowiadanie z podobnymi wątkami. Sorena i Zenard w jej historii, podobnie jak w mandze, którą byli inspirowani, pomagają sobie nawzajem w codziennych sytuacjach i stopniowo dowiadują się o sobie coraz więcej. Zenard próbuje robić dobrą minę do złej gry i nie pokazywać po sobie, że ma problemy, ale Sorena widzi, że coś jest na rzeczy i nie chce zostawić mężczyzny bez wsparcia. Drogi bohaterów ciągle się ścierają, co prowadzi do komicznych, a czasem dramatycznych wydarzeń. W opowiadaniu pojawia się wątek zakończenia wieloletniego związku pod presją otoczenia, motyw osobowości mnogiej, a nawet sceny samookaleczenia. Zenard znajduje się na skraju wytrzymałości fizycznej i psychicznej, przez co jest autodestrukcyjny i nieprzewidywalny. To jednak nie odstrasza Soreny, która bardzo chce lepiej go poznać. Sytuację komplikuje fakt, że Zen okazuje się być wokalistą zespołu, którego Sorena z upodobaniem słucha w wolnych chwilach oraz podziwianym przez nią cosplayerem. Sława nie jest jednak dla Zenarda przepustką do lepszego świata - wciąż musi się on zmagać ze swoimi demonami. Bardzo mi się spodobało, że Sorena przeszła od swojej fascynacji i wyobrażeń do poznania realnej osoby, która stała za jej ulubionymi tekstami piosenek i cosplayami. Sorena utożsamiała się z piosenkami Zena jeszcze zanim dowiedziała się, że to on je śpiewa, więc już wtedy istniało między nimi coś w rodzaju porozumienia, choć wtedy jeszcze nieświadomego.

 

Postacie odnajdują się nawzajem w codzienności - zwykłe sprawy jak pomoc choremu zwierzakowi czy mijanie się na uczelni, pozwalają im przechodzić przez kolejne etapy ich znajomości. Umieszczenie akcji na uczelni i w kwiaciarnio-kawiarni, w której pracują bohaterowie sprawia, że lektura zyskuje na przystępności. Kolorytu całości nadają postaci poboczne: pyskata Latrea, odradzająca Sorenie związek z Zenem, uzdolniony kulinarnie marzyciel - Gilmor czy swatająca młodych ludzi, ubierająca się we wszystkie kolory tęczy, staruszka Zyla. Opowiadanie liczy sobie około stu stron, a wszystko wskazuje na to, że powstanie drugie tyle. Historia posiada kreatywne sceny jak początek, w którym Zenard zrywa z nieuczciwą dziewczyną wręczając jej bukiet z wulgarnym napisem. Eichii okazuje się nie być tak przykładnym studentem, jakim go sobie wyobrażałam, a raczej staje się sebixem z blokowisk, gdy tylko Zenard stanie pięć metrów od niego. Zen, jak to on, otacza się zwierzakami i dramatami. Mimo problemów, z jakimi zmagają się bohaterowie, zabawne sceny równie często się pojawiają. W kwestii jakości jest to tekst z wysokiej półki. Jest pisany żywym i różnorodnym językiem, a postaci są wielowymiarowe.

Tak, te postacie tu są, bo kojarzą
mi się z Soreną i Zenem.
Tylko tyle i aż tyle :)

Sorena, mimo pozornej wesołości, jest bardzo znerwicowaną, zastraszoną osobą, Eichii zmaga się z przesadnym perfekcjonizmem, a Zenard reprezentuje niestety albo stety, całą gamę ciężkich zaburzeń. Trochę jak w Kubusiu Puchatku... gdy trochę pogrzebiemy okazuje się, że Puchatek kompulsywnie się objada, Tygrysek ma ADHD, a Kłapouchy depresję... Za postaciami z opowiadań Karoli też stoi cały iceberg problemów, przywar, ludzkich słabości... W tym miejscu można wrzucić żart o lodowym olbrzymie. :p Cóż, z której strony by nie spojrzeć, jest to opowiadanie z dużym potencjałem, z dobrze wyważoną komedią i dramatem. Jest sporo przemyślanych, zgrabnych detali jak to, że Zenard pod wpływem emocji, których nie chce wprost pokazać, zaczyna mówić w swoim drugim języku: francuskim. Albo to, że bohaterowie grają w gry, mają swoje rozrywki i odnoszą się w mniej lub bardziej dosłowny sposób do popkultury.
Nadaje to tym postaciom wyrazistości - sprawia, że są czymś więcej niż tylko papierowymi tworami.

Zen w tym opowiadaniu i tak jest nieco złagodzony - mam wrażenie, że w innych historiach potrafi być dużo wredniejszy i bardziej dosadny. Może po prostu Zenard łagodnieje przy ludziach, którzy chcą dla niego dobrze i których polubi? Rodzinny, otwarty na uczucia Sarres to wciąż coś, co trudno mi sobie wyobrazić, ale wszystko wskazuje na to, że taki właśnie jest. Oczywiście pod grubą lodową pokrywą, żeby nie było, że tak łatwo można go zmeltować. :p Czy Zenard to typ postaci tsundere? Nawet jeśli podpada pod tą kategorię to nie uważam, żeby to był problem, bo ma tyle oryginalnych, nietypowych cech, że i tak się broni jako postać. Nieprzewidywalności dodaje mu to, że popada w różne skrajności i ma podwójną osobowość. Trudny przypadek, ale nie niemożliwy do rozgryzienia. Ja bardzo lubię o nim czytać - brakowało mi go potem w głównym opku Karoli i może dlatego Karola myśli, że nie lubię tamtego opowiadania. Lubię - jest po prostu gęsto upakowane wątkami, które nie zawsze się łączą tak jasno i klarownie jakbym oczekiwała. Jestem niecierpliwym czytelnikiem i lubię mieć kawę na ławę, więc może dlatego niektóry stuff z tego opka przyswajało mi się trudniej? Niemniej, jest ono dobre i mam nadzieję, że Karola dopisze kiedyś zakończenie. Tymczasem cieszę się, że mogłam przeczytać rozdziały, które już powstały. Na opko Sorenkowo-Zenkowe też będę czekać, bo łączy w sobie ciepły humor i gorzkie, dramatyczne wątki, a takie połączenia zazwyczaj fajnie się sprawdzają. Na deser zdradzę jeszcze, które momenty z tego opowiadania podobały mi się najbardziej:

 

- Moment, gdy Zenard uratował Sorenę przed napastnikiem na hanami. Mógł tylko jej pomóc, ale zrobił even more. Upewnił się, że jest bezpieczna, zaprowadził do jej ówczesnego chłopaka i kupił jedzenie. Chłop ma szeroki gest ;p

- Wszystkie momenty, gdy Sorena i Zen robili dla siebie coś nawzajem: czy to wzajemna opieka nad zwierzakami czy odwiedziny w szpitalu. That stuff is wholesome. Miło poczytać o postaciach, które się o siebie troszczą, a nie tylko o toksycznych relacjach.

- Ta Latrea niczym szeptucha namawiająca Sorenkę, by zrezygnowała ze znajomości z Zenem. Bawi mnie to, trudno by nie bawiło. :p

- Symbolika kwiatów towarzysząca bolesnemu, nieuniknionemu rozstaniu Artewosa i Zena

- Sorena odkrywająca na koncercie, że Zenard jest wokalistą i Zenard rozmawiający z nią za kulisami

- Wszystkie momenty, gdzie Sorena i Zenard są nieprzystosowani społecznie, bo można łatwo utożsamić się z ich problemami. Sorena jest jak taka pani archeolog, która się dokopuje do tych kości - sekretów, zakopanych przez Zena. Kurczę, dobre porównanie mi przyszło na myśl. :p   

- Pojawienie się Achille - altera Zena, który zachowuje się inaczej niż standardowy Zen i budzi niepokój Soreny. W tym miejscu rzeczywiście plusik dla Soreny, że stara się nie skreślać Zenarda i go zrozumieć.    

PS. Liczę, że postacie będą się spotykać częściej w kwiaciarni-kawiarni albo na uczelni, bo te miejsca wydają się być ciekawym tłem do wydarzeń.